ძალიან მიყვარს უკვე ხუთივე
მთელი ზამთარია, მელიკო გეგმავს, თუ სად დავისვენებთ ზაფხულში. აქამდე, ერთად საზღვარგარეთ დასასვენებლად არ ვყოფილვართ ჯერ, ისე მოხდა... ჯერ საბერძნეთის რომელიღაც კუნძული მანახა - წავიდეთო, მერე ევროტურზე მელაპარაკა, რომ შეხედა, რომ ენთუზიაზმით არ მოვეკიდე საკითხს, საჩემო ქალაქების არჩევა დაიწყო, სადაც ან ოკუპაციის მუზეუმია, ან კარგ ლუდს ასხამენ. ბავშვების დატოვების საკითხის შეთანხმება დაიწყო საჭირო ხალხთან და თარიღების ჩანიშვნა, რომ ადრეული და იაფიანი ბილეთი გვეყიდა ფრენის. ვარჟიშიც დაიწყო და ზაფხულში ჯვრისწერის დაგეგმვაც დავიწყეთ ნელ-ნელა...
მოკლედ, "კაცი ბჭობდა, ღმერთი იცინოდაო" მოგვივიდა.
2 კვირაზე მეტია იძახის, რომ საჭმელს გემო შეეცვალა, რომ მალე იღლება და ეძინება მუდმივად, რომ ნერვები აღარ ჰყოფნის იმაზე, რაზეც ადრე ყოფნიდა. ჯერ დემნას უძილობას აბრალებდა, მერე გადატვირთულ დღეებს, მერე ორივეს ერთად, სამსახურში უთხრეს კიდეც, ორსულად ხომ არ ხარო და ისე უარყო, რომ მეორედ აღარც გაუმეორეს თურმე ეს ეჭვი.
ეესე დაუგეგმავად, ჩვენ ხუთნი გავხდებით :) ეს ემოცია მინდა ამ სახით დავიმახსოვრო, ძალიან მიხარია, გაგებისთანავე, სკამიდან წამოხტომა და "გაქცევა" მომინდა, სად წამეღო ენერგია არ ვიცოდი უცბათ. თან ამ სიხარულის ძალიან აშკარად გამოხატვაც შემეშინდა, მელიკოს არ ჰქონდა გეგმაში და მოუმზადებელი შეხვდა. ყიფშიძეზე, სადაც ეს ამბავი ყველამ ერთად გავიგეთ, ცრემლებიც კი წამოსცვივდა, არ ვიცი რისგან.
ამ დღეებში ექოსკოპიაზე წავალთ და დავადასტურებთ ამ ამბავს, ჯერ სულ ცინცხალია, არავინ არ იცის დედას და მელიკოს ოჯახის წევრების გარდა. დედაზე მიხარება მინდოდა და რომ მოვედით, სახლში არ იყო, ბებოსთან დაგვხვდა, ტელეფონით, ვერ მოვითმინე და ვუთხარი მაინც. დემნას გადამკიდე, სულ ამბობდა მესამე არ დამანახოთ ჯერო მაგრამ, ისე გაუხარდა...
ნეტა გოგო იყოს :)
მთელი ზამთარია, მელიკო გეგმავს, თუ სად დავისვენებთ ზაფხულში. აქამდე, ერთად საზღვარგარეთ დასასვენებლად არ ვყოფილვართ ჯერ, ისე მოხდა... ჯერ საბერძნეთის რომელიღაც კუნძული მანახა - წავიდეთო, მერე ევროტურზე მელაპარაკა, რომ შეხედა, რომ ენთუზიაზმით არ მოვეკიდე საკითხს, საჩემო ქალაქების არჩევა დაიწყო, სადაც ან ოკუპაციის მუზეუმია, ან კარგ ლუდს ასხამენ. ბავშვების დატოვების საკითხის შეთანხმება დაიწყო საჭირო ხალხთან და თარიღების ჩანიშვნა, რომ ადრეული და იაფიანი ბილეთი გვეყიდა ფრენის. ვარჟიშიც დაიწყო და ზაფხულში ჯვრისწერის დაგეგმვაც დავიწყეთ ნელ-ნელა...
მოკლედ, "კაცი ბჭობდა, ღმერთი იცინოდაო" მოგვივიდა.
2 კვირაზე მეტია იძახის, რომ საჭმელს გემო შეეცვალა, რომ მალე იღლება და ეძინება მუდმივად, რომ ნერვები აღარ ჰყოფნის იმაზე, რაზეც ადრე ყოფნიდა. ჯერ დემნას უძილობას აბრალებდა, მერე გადატვირთულ დღეებს, მერე ორივეს ერთად, სამსახურში უთხრეს კიდეც, ორსულად ხომ არ ხარო და ისე უარყო, რომ მეორედ აღარც გაუმეორეს თურმე ეს ეჭვი.
ეესე დაუგეგმავად, ჩვენ ხუთნი გავხდებით :) ეს ემოცია მინდა ამ სახით დავიმახსოვრო, ძალიან მიხარია, გაგებისთანავე, სკამიდან წამოხტომა და "გაქცევა" მომინდა, სად წამეღო ენერგია არ ვიცოდი უცბათ. თან ამ სიხარულის ძალიან აშკარად გამოხატვაც შემეშინდა, მელიკოს არ ჰქონდა გეგმაში და მოუმზადებელი შეხვდა. ყიფშიძეზე, სადაც ეს ამბავი ყველამ ერთად გავიგეთ, ცრემლებიც კი წამოსცვივდა, არ ვიცი რისგან.
ამ დღეებში ექოსკოპიაზე წავალთ და დავადასტურებთ ამ ამბავს, ჯერ სულ ცინცხალია, არავინ არ იცის დედას და მელიკოს ოჯახის წევრების გარდა. დედაზე მიხარება მინდოდა და რომ მოვედით, სახლში არ იყო, ბებოსთან დაგვხვდა, ტელეფონით, ვერ მოვითმინე და ვუთხარი მაინც. დემნას გადამკიდე, სულ ამბობდა მესამე არ დამანახოთ ჯერო მაგრამ, ისე გაუხარდა...
ნეტა გოგო იყოს :)
